Witam Was serdecznie na tej stronce. Chciałbym uchwycić kilka myśli z rozważań do fragmentów Biblii czytanych w Kościele w niedziele i niektóre dni powszednie. Pochylam się nad Słowem Bożym jako kapłan już 25 lat. Zaczynam pisać dopiero teraz, aby wydobyć to, w czym Duch Święty mnie prowadził przez ten czas. Zapraszam Was serdecznie na mój blog o Słowie Bożym.
NABRAĆ WAGI I NIE DAĆ SIĘ ZDMUCHNĄĆ PRZEZ WIEJADŁO...
Łk
3, 10-18
Gdy
Jan nauczał nad Jordanem, pytały go tłumy: «Cóż mamy czynić?» On im odpowiadał:
«Kto ma dwie suknie, niech się podzieli z tym, który nie ma; a kto ma żywność,
niech tak samo czyni». Przyszli także celnicy, żeby przyjąć chrzest, i rzekli
do niego: «Nauczycielu, co mamy czynić?» On im powiedział: «Nie pobierajcie nic
więcej ponad to, co wam wyznaczono». Pytali go też i żołnierze: «a my co mamy
czynić?» On im odpowiedział: «Na nikim pieniędzy nie wymuszajcie i nikogo nie
uciskajcie, lecz poprzestawajcie na waszym żołdzie». Gdy więc lud oczekiwał z
napięciem i wszyscy snuli domysły w swych sercach co do Jana, czy nie jest
Mesjaszem, on tak przemówił do wszystkich: «Ja was chrzczę wodą; lecz idzie
mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów.
on będzie was chrzcił Duchem Świętym i ogniem. Ma on wiejadło w ręku dla
oczyszczenia swego omłotu: pszenicę zbierze do spichlerza, a plewy spali w
ogniu nieugaszonym». Wiele też innych napomnień dawał ludowi i głosił dobrą
nowinę.
Było
to w piętnastym roku rządów Tyberiusza Cezara. Gdy Poncjusz Piłat był
namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Galilei, brat jego Filip tetrarchą Iturei
i Trachonitydy, Lizaniasz tetrarchą Abileny; za najwyższych kapłanów Annasza i
Kajfasza skierowane zostało słowo Boże do Jana, syna Zachariasza, na pustyni. Obchodził
więc całą okolicę nad Jordanem i głosił chrzest nawrócenia dla odpuszczenia
grzechów, jak jest napisane w księdze mów proroka Izajasza: «Głos wołającego na
pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego! Każda dolina
zostanie wypełniona, każda góra i pagórek zrównane, drogi kręte staną się
prostymi, a wyboiste drogami gładkimi! i wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże».
Jezus
powiedział do swoich uczniów: «W owe dni, po wielkim ucisku, „słońce się zaćmi
i księżyc nie da swego blasku. Gwiazdy będą spadać z nieba i moce na niebie”
zostaną wstrząśnięte. Wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w
obłokach z wielką mocą i chwałą. Wtedy pośle On aniołów i „zgromadzi swoich
wybranych z czterech stron świata, od krańca ziemi po kraniec nieba”. A od
figowca uczcie się przez podobieństwo. Kiedy już jego gałąź nabrzmiewa sokami i
wypuszcza liście, poznajecie, że blisko jest lato. Tak i wy, gdy ujrzycie te
wydarzenia, wiedzcie, że to blisko jest, u drzwi. Zaprawdę, powiadam wam: Nie
przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie. Niebo i ziemia przeminą, ale
słowa moje nie przeminą. Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani
aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec».
Jezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. A gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego
uczniowie. Wtedy otworzył swoje usta i nauczał ich tymi słowami: „Błogosławieni
ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni,
którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni. Błogosławieni cisi, albowiem
oni na własność posiądą ziemię. Błogosławieni, którzy łakną i pragną
sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni. Błogosławieni miłosierni, albowiem
oni miłosierdzia dostąpią. Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga
oglądać będą. Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą
nazwani synami Bożymi. Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla
sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni
jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was, i gdy mówią kłamliwie
wszystko złe na was z mego powodu. Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka
jest wasza nagroda w niebie”.
Gdy
Jezus wraz z uczniami i sporym tłumem wychodził z Jerycha, niewidomy żebrak,
Bartymeusz, syn Tymeusza, siedział przy drodze. A słysząc, że to jest Jezus z
Nazaretu, zaczął wołać: «Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!» Wielu
nastawało na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: «Synu Dawida,
ulituj się nade mną!» Jezus przystanął i rzekł: «Zawołajcie go». I przywołali
niewidomego, mówiąc mu: «Bądź dobrej myśli, wstań, woła cię». On zrzucił z
siebie płaszcz, zerwał się na nogi i przyszedł do Jezusa. A Jezus przemówił do
niego: «Co chcesz, abym ci uczynił?» Powiedział Mu niewidomy: «Rabbuni, żebym
przejrzał». Jezus mu rzekł: «Idź, twoja wiara cię uzdrowiła». Natychmiast
przejrzał i szedł za Nim drogą.
Apostoł
Jan rzekł do Jezusa: «Nauczycielu, widzieliśmy kogoś, kto nie chodzi z nami,
jak w Twoje imię wyrzucał złe duchy, i zaczęliśmy mu zabraniać, bo nie chodzi z
nami». Lecz Jezus odrzekł: «Przestańcie zabraniać mu, bo nikt, kto uczyni cud w
imię moje, nie będzie mógł zaraz źle mówić o Mnie. Kto bowiem nie jest
przeciwko nam, ten jest z nami. Kto wam poda kubek wody do picia, dlatego że
należycie do Chrystusa, zaprawdę, powiadam wam, nie utraci swojej nagrody. A
kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą, temu
lepiej byłoby kamień młyński uwiązać u szyi i wrzucić go w morze. Jeśli zatem
twoja ręka jest dla ciebie powodem grzechu, odetnij ją; lepiej jest dla ciebie
ułomnym wejść do życia wiecznego, niż z dwiema rękami pójść do piekła w ogień
nieugaszony. I jeśli twoja noga jest dla ciebie powodem grzechu, odetnij ją;
lepiej jest dla ciebie chromym wejść do życia, niż z dwiema nogami być
wrzuconym do piekła. Jeśli twoje oko jest dla ciebie powodem grzechu, wyłup je;
lepiej jest dla ciebie jednookim wejść do królestwa Bożego, niż z dwojgiem oczu
być wrzuconym do piekła, gdzie robak ich nie ginie i ogień nie gaśnie».
Jezus
udał się ze swoimi uczniami do wiosek pod Cezareą Filipową. W drodze pytał
uczniów: «Za kogo uważają Mnie ludzie?» Oni Mu odpowiedzieli: «Za Jana
Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za jednego z proroków». On ich
zapytał: «A wy za kogo Mnie uważacie?» Odpowiedział Mu Piotr: «Ty jesteś
Mesjasz». Wtedy surowo im przykazał, żeby nikomu o Nim nie mówili. I zaczął ich
pouczać, że Syn Człowieczy wiele musi wycierpieć, że będzie odrzucony przez
starszych, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; że zostanie zabity, ale po trzech
dniach zmartwychwstanie. A mówił zupełnie otwarcie te słowa. Wtedy Piotr
wziął Go na bok i zaczął Go upominać. Lecz On obrócił się i patrząc na swych
uczniów, zgromił Piotra słowami: «Zejdź Mi z oczu, szatanie, bo nie
myślisz po Bożemu, lecz po ludzku». Potem przywołał do siebie tłum razem
ze swoimi uczniami i rzekł im: «Jeśli ktoś chce pójść za Mną, niech się zaprze
samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce
zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z powodu Mnie i
Ewangelii, zachowa je».
Kiedy ludzie z tłumu zauważyli, że na brzegu jeziora nie ma Jezusa ani Jego uczniów, wsiedli do łodzi, dotarli do Kafarnaum i tam szukali Jezusa. Gdy zaś odnaleźli Go na przeciwległym brzegu, rzekli do Niego: «Rabbi, kiedy tu przybyłeś?» W odpowiedzi rzekł im Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Szukacie Mnie nie dlatego, że widzieliście znaki, ale dlatego, że jedliście chleb do syta. Zabiegajcie nie o ten pokarm, który niszczeje, ale o ten, który trwa na życie wieczne, a który da wam Syn Człowieczy; Jego to bowiem pieczęcią swą naznaczył Bóg Ojciec». Oni zaś rzekli do Niego: «Cóż mamy czynić, abyśmy wykonywali dzieła Boga?» Jezus, odpowiadając, rzekł do nich: «Na tym polega dzieło Boga, abyście wierzyli w Tego, którego On posłał». Rzekli do Niego: «Jaki więc Ty uczynisz znak, abyśmy go zobaczyli i Tobie uwierzyli? Cóż zdziałasz? Ojcowie nasi jedli mannę na pustyni, jak napisano: „Dał im do jedzenia chleb z nieba”». Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Nie Mojżesz dał wam chleb z nieba, ale dopiero Ojciec mój daje wam prawdziwy chleb z nieba. Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba zstępuje i życie daje światu». Rzekli więc do Niego: «Panie, dawaj nam zawsze ten chleb!» Odpowiedział im Jezus: «Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie».
"ODPOCZĄĆ TO ZNACZY POCZĄĆ NA NOWO" (C. K. NORWID)
Mk
6, 30-34
Apostołowie
zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali.
A On rzekł do nich: «Pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie
nieco». Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie
mieli czasu. Odpłynęli więc łodzią na pustkowie, osobno. Lecz widziano ich
odpływających. Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast,
a nawet ich wyprzedzili. Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się
nad nimi, byli bowiem jak owce niemające pasterza. I zaczął ich nauczać o wielu
sprawach.
Jezus
przywołał do siebie Dwunastu i zaczął rozsyłać ich po dwóch. Dał im też władzę
nad duchami nieczystymi i przykazał im, żeby nic z sobą nie brali na drogę
prócz laski: ani chleba, ani torby, ani pieniędzy w trzosie. «Ale idźcie obuci
w sandały i nie wdziewajcie dwóch sukien!» I mówił do nich: «Gdy do jakiegoś
domu wejdziecie, zostańcie tam, aż stamtąd wyjdziecie. Jeśli w jakimś miejscu
was nie przyjmą i nie będą was słuchać, wychodząc stamtąd, strząśnijcie proch z
nóg waszych na świadectwo dla nich!» Oni więc wyszli i wzywali do nawracania
się. Wyrzucali też wiele złych duchów, a wielu chorych namaszczali olejem i
uzdrawiali.
Jezus
przyszedł do swego rodzinnego miasta. A towarzyszyli Mu Jego uczniowie. Gdy zaś
nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze; a wielu, przysłuchując się, pytało
ze zdziwieniem: «Skąd to u Niego? I co to za mądrość, która Mu jest dana? I
takie cuda dzieją się przez Jego ręce! Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a
brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego
siostry?» I powątpiewali o Nim. A Jezus mówił im: «Tylko w swojej ojczyźnie,
wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony». I nie
mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i
uzdrowił ich. Dziwił się też ich niedowiarstwu. Potem obchodził okoliczne wsie
i nauczał.
Gdy
Jezus przeprawił się z powrotem łodzią na drugi brzeg, zebrał się wielki tłum
wokół Niego, a On był jeszcze nad jeziorem. Wtedy przyszedł jeden z
przełożonych synagogi, imieniem Jair. Gdy Go ujrzał, upadł Mu do nóg i prosił
usilnie: «Moja córeczka dogorywa, przyjdź i połóż na nią ręce, aby ocalała i
żyła». Poszedł więc z nim, a wielki tłum szedł za Nim i zewsząd na Niego
napierał. A pewna kobieta od dwunastu lat cierpiała na upływ krwi. Wiele
wycierpiała od różnych lekarzy i całe swe mienie wydała, a nic jej nie pomogło,
lecz miała się jeszcze gorzej. Posłyszała o Jezusie, więc weszła z tyłu między
tłum i dotknęła się Jego płaszcza. Mówiła bowiem: «Żebym choć dotknęła Jego
płaszcza, a będę zdrowa». Zaraz też ustał jej krwotok i poczuła w swym ciele,
że jest uleczona z dolegliwości. A Jezus natychmiast uświadomił sobie, że moc
wyszła od Niego. Obrócił się w tłumie i zapytał: «Kto dotknął mojego płaszcza?»
Odpowiedzieli Mu uczniowie: «Widzisz, że tłum zewsząd Cię ściska, a pytasz: Kto
Mnie dotknął». On jednak rozglądał się, by ujrzeć tę, która to uczyniła. Wtedy
kobieta podeszła zalękniona i drżąca, gdyż wiedziała, co się z nią stało, padła
przed Nim i wyznała Mu całą prawdę. On zaś rzekł do niej: «Córko, twoja wiara
cię ocaliła, idź w pokoju i bądź wolna od swej dolegliwości». Gdy On jeszcze
mówił, przyszli ludzie od przełożonego synagogi i donieśli: «Twoja córka
umarła, czemu jeszcze trudzisz Nauczyciela?» Lecz Jezus, słysząc, co mówiono,
rzekł do przełożonego synagogi: «Nie bój się, wierz tylko!» I nie pozwolił
nikomu iść z sobą z wyjątkiem Piotra, Jakuba i Jana, brata Jakubowego. Tak
przyszli do domu przełożonego synagogi. Widząc zamieszanie, płaczących i głośno
zawodzących, wszedł i rzekł do nich: «Czemu podnosicie wrzawę i płaczecie?
Dziecko nie umarło, tylko śpi». I wyśmiewali Go. Lecz On odsunął wszystkich,
wziął z sobą tylko ojca i matkę dziecka oraz tych, którzy z Nim byli, i wszedł
tam, gdzie dziecko leżało. Ująwszy dziewczynkę za rękę, rzekł do niej: «Talitha
kum», to znaczy: «Dziewczynko, mówię ci, wstań!» Dziewczynka natychmiast wstała
i chodziła, miała bowiem dwanaście lat. I osłupieli wprost ze zdumienia.
Przykazał im też z naciskiem, żeby nikt o tym się nie dowiedział, i polecił,
aby jej dano jeść.
NIGDY, PRZENIGDY JAKO UCZEŃ JEZUSA NIE JESTEŚ SAM...
Mt
28, 16-20
Jedenastu
uczniów udało się do Galilei, na górę, tam gdzie Jezus im polecił. A gdy Go
ujrzeli, oddali Mu pokłon. Niektórzy jednak wątpili. Wtedy Jezus podszedł do
nich i przemówił tymi słowami: «Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na
ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię
Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam
przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia
świata».
